10. Być seniorką

         Od zawsze interesowała mnie medycyna, ale zabrakło mi zdolności, żeby pójść na studia medyczne, więc kiedy trafiła się okazja, bez namysłu  zapisałam się na Medyczny Uniwersytet Seniora. To jeden z projektów edukacyjnych Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego. Warunkiem wzięcia udziału w zajęciach jest matura i ukończone 60 lat. Pierwszy warunek spełniam od ponad czterdziestu lat, drugi od prawie dwóch, a poniewż nie mogę teraz chodzić na fitness, to postanowiłam rozwijać się intelektualnie.😉
 Wykłady wygłaszają tuzy naszego świata medycznego, a tematyka dotyczy problemów osób w starszym wieku.
 Mimo oczywistych faktów nie czuję się "osobą starszą" ani "seniorką". Zupełnie nie utożsamiam się z tą grupą wiekową i na wykładach, na których jest ponad dwieście osób 60+ po prostu źle się czuję. Jakbym była nie na swoim miejscu. Przeraża mnie taka liczba starszych ludzi zgromadzonych w jednym miejscu.
Wiem, ile mam lat, ale nie potrafię zrezygnować  ani z aktywności fizycznej, ani z mojego stylu ubierania się, ani z towarzystwa ludzi młodszych ode mnie. Oczywiście mam znajomych i przyjaciół w moim wieku, ale też dużo młodszych i ta konfiguracja najbardziej mi odpowiada.
Ale  boję się, żeby nie przekroczyć granicy śmieszności. Szczególnie w ubiorze i zachowaniu. Bo potrafię też wygłupiać się i śmiać na ulicy, albo chodzić zimą w żółtej kurtce.
Pewnego razu szłam do wnuków i kiedy Najstarsza zobaczyła mnie z daleka przez okno, powiedziała mamie, że babcia idzie.  Synowa zdziwiła się, że córka potrafiła mnie dostrzec z takiej odległości, na co Najstarsza wygłosiła zdanie, które dobrze utkwiło mi w głowie: "Po kurtce poznałam, bo kto zimą chodzi w żółtej kurtce? Tylko nasza babcia".
Inne babcie chodzą ubrane stosownie do wieku.😉
Panie, z którymi  chodzę na wykłady są w pewien charakterystyczny sposób eleganckie taką schludną elegancją. Ten styl mnie dołuje.😢 Nie potrafiłabym się tak ubrać. Nie jestem i  nie chcę być starszą panią. Nawet gdybym miała żyć sto lat, nie będzie we mnie powagi ani dostojeństwa. Ja tak po prostu nie potrafię i trochę mnie to martwi.

              Nobel dla Olgi Tokarczuk! Uzasadnienie Komitetu Noblowskiego zmusiło mnie do refleksji nad odbiorem jej prozy przez różnych ludzi. Tokarczuk antypolska? Nigdy mi do głowy nie przyszła taka myśl. Tokarczuk jest pozanarodowa. U niej jest tylko człowiek ze swoim życiem, swoją historią.
Właśnie wróciłam do "Ksiąg Jakubowych" i "Opowiadań bizarnych". Czytam na zmianę.😃
Strasznie podoba mi się słowo "bizarne". Tokarczuk stworzyła je od francuskiego "bizarre" - dziwaczny, dziwny, fantastyczny. Trudno o słowo dokładnie przetłumaczyć. Jest pojemne, niejednoznaczne, pełne odcieni znaczeniowych. Tak jak te opowiadania. One są po prostu bizarne.

          Może niektóre z Was pamiętają Młodego - syna mojego męża. Od zawsze dawał nam nieźle popalić.  Dawno  o nim nie pisałam. Trzymajcie kciuki, bo wszystko wskazuje na to, że Młody odzyskuje siebie, a my odzyskujemy jego. Przed nim długa i trudna droga, ale wierzę, że mu się uda. Nam się uda.

       Nie da się ukryć, że od kilku tygodni jestem babcią z drutami. Z czterema drutami w lewej ręce. Jeden co rusz daje o sobie znać, bo kłuje mnie od środka. Mimo tej drobnej niedogodności,  z każdym dniem jest lepiej. Ręka jest coraz bardziej sprawna, coraz więcej mogę nią zrobić. Problem jest tylko jeden - drętwieją mi dwa palce i podejrzewam, że to może być zespół cieśni nadgarstka albo jakieś uszkodzenie nerwu. Mogło do tego dojść przy złamaniu albo przy składaniu ręki, bo nie patyczkowali się wtedy ze mną. Wielki siniec mam na przedramieniu do dziś.
Oby do 5 listopada! To będzie koniec kolejnego etapu leczenia.