9. Miesiąc przed

                  Długo nie pisałam,  bo nie lubię stukać na tablecie jednym palcem. Ograniczam się do czytania Waszych postów, co sprawia mi ogromną przyjemność, i pisania czasem krótkich komentarzy. Poza tym czytam, oglądam filmy i dałam się zabrać na cudowną wycieczkę do Krakowa. Całe wakacje przesiedziałam w domu, więc lato postanowiliśmy pożegnać na krakowskim Kazimierzu. Pogoda była wspaniała, jeszcze wspanialsze spotkania z przyjaciółmi, a na pamiątkę kupiłam sobie czarny szal w czerwone róże.

           Chyba  dopiero teraz polubiłam Kraków. Wcześniej nie kręcił mnie ani Rynek, ani Wawel, ani Kazimierz. Każdy wyjazd traktowałam jak przymus. Raz nawet tak było, że nie wyszłam poza osiedle, na którym mieszkaliśmy, bo mi się nie chciało. Miasto jak miasto, zabytki jak zabytki, a wszędzie pełno ludzi, to po co jeszcze ja tam pójdę? Tak sobie myślałam i trzy dni spędziłam w łóżku z książką. Aż wstyd się przyznać. Mąż wycieczkował się sam. A w tym roku załapałam krakowskiego bakcyla i pewnie co jakiś czas będę tam wracać.

          Od trzech tygodni nie mam gipsu. Zamieniłam go na ortezę, dużo ćwiczę, żeby nie doszło do zaniku mięśni i coraz lepiej sobie radzę. Mając jakieś ograniczenia, uczymy się je omijać. Ja już potrafię przekroić bułkę i ukroić kromkę chleba, używając jednej ręki. Ale to pikuś w porównaniu z moim szwagrem, który mając tylko lewą rękę potrafi obrać ziemniaki i  z naszym kolegą, który nie ma prawej dłoni i jest... gitarzystą. Szczerze ich obu podziwiam!

       Za      miesiąc czeka mnie krótki zabieg wyjęcia czterech drutów. Czekam na to z niecierpliwością, bo jeden drut jest założony płytko i kłuje mnie od środka.  Głupie uczucie.

Niech mi  ktoś wytłumaczy, jak to jest, że w tym samym mieście, w jednej przychodni na popularne zabiegi rehabilitacyjne czeka się dwa lata, a kilka ulic dalej można zacząć je od zaraz? Oczywiście obie przychodnie realizują skierowanie na NFZ.

Mam nadzieję, że najdalej w lutym wrócę na salę treningową, bo bardzo mi brakuje codziennej porcji endorfin.
        A póki co jest jesień, której szczerze od lat nie znoszę, a potem przyjdzie jeszcze bardziej nielubiana przeze mnie zima. I co z tym począć?