24. Jak to bywa u Doktora

      Popsuł mi się tablet i jestem trochę odcięta od Internetu. Trochę, bo mam telefon, ale w nim literki takie malutkie, że to już nie dla moich oczu. Mam jeszcze ledwo dychający laptop i to jego teraz używam, aczkolwiek jakoś tak niechętnie. Tablet jest  moim "wszystko w jednym". Tam mam swoją bibliotekę Legimi, tam mam swoje krzyżówki na szarada.pl,  tam mam fejsa z messendżerem i wiadomości ze świata, jeśli nagle pobudzi się we mnie ciekawość. Tam mam swoje ulubione filmy, które mogę oglądać w łóżku, kiedy obudzę się w nocy i wiem, że do rana nie zasnę. No i tam mam skrzynkę pocztową, z której bardzo często korzystam. Tablet zawsze jest w zasięgu ręki, bo można go włożyć do torebki i cały świat mieć przy sobie. A teraz nie mogę, bo muszę czekać aż Pan Naprawiacz upora się z usterką.
      Ale ja nie o tym chciałam. Poszłam wczoraj do mojego Ulubionego Chirurga, żeby pochwalić się postępami w rehabilitacji ręki i dowiedzieć się, co dalej z moimi drętwiejącymi paluchami, czyli zespołem cieśni nadgarstka, który pojawił się w konsekwencji złamania.
      W poczekalni był dziki tłum. Pacjenci ze Szczecina, ale i z całej Polski - Olsztyn, Białogard, Kalisz. Jedni bez oznak choroby, inni z gipsem, z opatrunkami, w ortezach. Przed tym gabinetem to norma.  Byli też pacjenci "z miasta", czyli tacy, których do tej przychodni przysłano z innych szpitali z jakąś nagłą dolegliwością.
      Doktor na pacjenta ma 10 minut. W tym czasie musi zajrzeć do dokumentacji, przeprowadzić aktualny wywiad, obejrzeć rękę chorego (bo to Chirurgia Ręki), postawić diagnozę i zadecydować o leczeniu. Musi też wszystkie swoje działania przetłumaczyć na angielski, jako że  obserwatorami jego pracy są anglojęzyczni studenci z grupy, z którą prowadzi zajęcia na uczelni. Oczywiście nikt nie pyta pacjentów, czy wyrażają zgodę na udział młodych ludzi w wywiadzie i badaniu. Szpital uniwersytecki, więc takie sytuacje są normą.
       Tak więc Ulubiony Chirurg  w tym szalonym pędzie zdążył zapytać, czy drętwienie ręki bardzo mi przeszkadza i czy zdarza się co noc, a potem kazał Pani Asystentce wypisać skierowanie do szpitala, które opatrzył takim oto komentarzem: " Jak pani będzie uważała, że trzeba operować, to proszę się zgłosić, a jak nie, to nie." Koniec. Kropka. Stałam się swoim własnym medykiem i teraz mam problem: Iść czy nie iść do szpitala?