81. * * *

      Przeczytałam w necie, że zmarł  Żyrinowski. Jeden z bardziej znanych rosyjskich polityków. I naszły mnie takie różne refleksje...

       Wychowano mnie w  szacunku do śmierci. Uczono, że każdy ma bliskich, dla których jest kimś ważnym,  kochanym, a śmierć jest ostateczna. Nauczono, żeby nikogo nie osądzać, bo nie znamy czyjegoś życia, traum, nieszczęść, jakie go dotknęły. Dlatego, kiedy odchodził ktoś, kto nie był wzorem cnót, oddawałam mu ostatnią posługę z szacunku do śmierci. Do tego odchodzenia, które stało się o udziałem zmarłego. Do tej ostateczności. 

     Tak było z moim bratem, z kilkoma znajomymi...  Można szanować majestat śmierci, nie szanując człowieka, który umarł. Można nie szanować człowieka i jednocześnie starać się go zrozumieć. Co nie znaczy, żeby  usprawiedliwiać, to co robił.

     W Ukrainie doszło do ludobójstwa, nad którym nigdy nie przejdziemy do porządku dziennego. Widząc na zdjęciu uśmiechniętego dwudziestoletniego barbarzyńcę, myślę o jego domu rodzinnym, o jego matce i zastanawiam się, co go tak ukształtowało, że jest pełen nienawiści, która  każe mu mordować kobiety, starców, dzieci. Myślę też o tych, którzy zginęli z jego ręki.  Czy wszyscy swoim życiem zapracowali sobie na szczerą łzę bliskich? Czy może ktoś po śmierci ofiary barbarzyńcy poczuł ulgę?  Czy to coś zmienia w naszym myśleniu o tych zamordowanych?

     Nic nie jest  tylko czarne albo tylko białe. Nawet śmierć...