88. Wolna niedziela

                    Byłam już zmęczona pracą, więc dwa wolne dni bardzo mi się przydadzą. Dzisiejszy poranek spędziłam z przyjaciółką, z którą mieszkam drzwi w drzwi.  Wypiłyśmy kawę, porozmawiałyśmy  o tym i owym,  unikając aktualnych tematów. Nieczęsto  mamy czas dla siebie, bo ona pracuje za granicą i rzadko jest w domu.

                   Po południu    miałam ochotę wybrać się z najstarszą wnuczką   do jakiejś fajnej restauracji na obiad, ale Maja  nie chciała wychodzić z domu. Przyjechała do  mnie i aż do kolacji konsekwentnie odmawiała jedzenia.  Za to miałyśmy okazję do długiej rozmowy. W ubiegłym tygodniu musiała stawić czoła bardzo trudnej sytuacji. Nieoczekiwanie zmarł jej dobry kolega, a może nawet przyjaciel -  bardzo młody i bardzo pogubiony człowiek. W tym wieku trudno sobie poradzić z  odejściem bliskiej osoby, trudno to zrozumieć i zaakceptować, dlatego dzisiejsze popołudnie upłynęło nam na wspominaniu, rozważaniach o sprawach trudnych i ostatecznych. Tak się złożyło, że nie ma teraz rodziców  Młodej i  to mnie przypadło w udziale przejście z nią przez ten trudny czas. 

                Z przerażeniem patrzę na moją martwą rzekę... Zawsze uspokajał mnie jej widok. Lubiłam popłynąć stateczkiem na wyspę Grodzką, patrzeć na światła odbijające się w wodzie. Rzeka wydawała się być wieczną. Zawsze była i zawsze będzie, no bo jak inaczej?  A teraz umiera na naszych oczach...

          Nigdy nie zrozumiem tego, kto doprowadził do tej śmierci.  Czy to bezmyślność? Poczucie bezkarności? Bezbrzeżna głupota? Nie ma kary dla tego człowieka. I jak zwykle w takich sytuacjach  - premier jest na urlopie, rybie truchła wyławiają z rzeki zwykli ludzie,  którzy nie mają wiedzy o tym, z czym się stykają, wojewodowie mówią jedno, a samorządowcy drugie. Oczywiście nikt nie jest w stanie powiedzieć, co za świństwo zabija wszystko, co żywe, ale "badania trwają". Jedyne wiadomości na ten temat płyną z Niemiec. 

                 Żyjemy w strasznych czasach - pandemia, wojna, susza, katastrofa ekologiczna... Ale trzeba żyć. Jakoś. Dalej pracuję, jeżdżę autobusem, przygotowuję lekcje dla kursantów, spotykam się ze znajomymi, kupiłam sobie trzy sukienki... 

„Śmiejmy się! Kto wie czy świat potrwa jeszcze trzy tygodnie?“ —  Pierre Beaumarchais