27. Taki czas

             Nastał taki czas, jakiego chyba nikt się nie spodziewał. Wszystko, co złe - epidemie, trzęsienia ziemi, wybuchy wulkanów - to wszystko działo się gdzieś tam, daleko. W krajach, których nawet nie potrafimy wskazać na mapie. Dotykało to jakichś anonimowych ludzi, z którymi łączy nas co najwyżej kod genetyczny przypisany istocie ludzkiej. Dużo i strasznie mało jednocześnie.
I nastał czas, w którym jak nigdy odczuwamy fakt, że Ziemia jest globalną wioską. Każdego może dopaść WIRUS. Dopaść i pokonać. Jak w czasie okupacji wychodzisz na ulicę i nie wiesz, czy wrócisz do domu, czy dopadnie cię wróg i - tym razem - po cichutku będzie próbował odebrać ci życie.
W zasadzie nie wychodzę z domu. Wczoraj spotkałam się z koleżanką, z którą mieszkam drzwi w drzwi, bo już minęły dwa tygodnie, odkąd wróciła z Niemiec. Z drugą, która uczy polskiego dyplomatów z różnych stron świata, zobaczę się najwcześniej za dziesięć dni. A i to nie wiadomo, bo przecież obie od czasu do czasu wychodzimy z domu, chociażby po drobne zakupy, więc mamy jakiś minimalny kontakt ze światem zewnętrznym. Na szczęście jest whatsapp, telefon...
Brakuje mi aktywności. Żeby nie popaść w marazm i odrętwienie postanowiłam, że mój dzień nie będzie się różnił od zwykłego dnia w poprzedniej epoce. Wstaję rano, ubieram się w dres  i przynajmniej pół godziny ćwiczę. Potem prysznic i śniadanie. Potem chwila na jakiś program w tv. Broń Boże nie informacyjny. Potem chwila nauki i jakieś domowe robótki. Dziś prasowałam. Po południu robię sobie obiad, a po obiedzie jakaś krzyżówka, książka, film. Na spokojnie, przy kawie. W międzyczasie rozmawiam z mężem, moimi wiekowymi już ciociami, z przyjaciółkami - miejscową  i bardzo zamiejscową. Telefon, telefon, telefon...Wieczór przed telewizorem albo z książką. Obowiązkowo "Szkło kontaktowe" i czasem "Dzień po dniu". Szczególnie wtedy, gdy pojawia się w nim Piotr Jacoń. ;-) Do późna w nocy czytam. Oczywiście kryminały. Czy już kiedyś Wam mówiłam, że drzemią we mnie mordercze instynkty? Nie? To teraz się do tego przyznaję. ;-) 
Muszę żyć w schemacie, żeby nie zwariować. Martwię się o bliskie mi osoby, które mają  bardzo poważne kłopoty ze zdrowiem. Jedna z nich nieoczekiwanie trafiła do szpitala i z wiadomych względów nie ma z nią kontaktu. Nawet telefonicznego, bo to osoba, która ledwo widzi i sama nie posługuje się telefonem, a pewnie wstydzi się poprosić kogoś o wybranie numeru. A może jest pod wpływem leków i nie myśli o rozmowach z kimkolwiek? Kto to może wiedzieć, skoro szpital jest zamknięty na klucz, dodzwonienie się do lekarza graniczy z cudem, a wszelkie wiadomości o chorych są sączone wąskim strumyczkiem, bo RODO!
Druga osoba czeka na niezbędną, bardzo trudną operację, której może nie przeżyć. Bez operacji rokowania też są kiepskie. Termin przyjęcia do szpitala to następna niedziela...
Dokładnie za miesiąc  mam termin operacji ręki. Drobnej, ale dla mnie ważnej, bo znacznie poprawiającej komfort życia. Wątpię, żeby się odbyła. Pewnie jeszcze kilka miesięcy przyjdzie mi się pomęczyć. Trudno. Ludzie mają większe problemy.
Synowa i wnuczki szyją maseczki. Na już potrzeba ich w Szczecinie dwa tysiące. Szyją one i kto tylko może. Sklepy pozamykane, więc szyją z czego mają. Jutro syn przyjedzie do mnie po bawełnianą poszwę i trzy prześcieradła. Może uda mi się kupić gumkę, bo mam na osiedlu hurtownię z pasmanterią. Chyba jest czynna. Maseczki są wielokrotnego użytku, bo mają otwór, przez który można wkładać filtr. Lekarz na dyżurze zużywa pewnie kilkanaście  takich maseczek i bardzo wiele filtrów.  Trzeba sobie pomagać. Żyjemy w tekturowym państwie, w którym - powtórzę za Szymonem Hołownią - pasy zapina się w czasie wypadku, a nie wtedy, gdy wsiadało się do samochodu.
Trzymajcie się zdrowo! Dbajcie o siebie! Pozdrawiam Was serdecznie!!!