6. PIĘKNY DZIEŃ

 Zapowiadał się piękny dzień. Wstałam nieśpiesznie, ciesząc się piękna pogodą. Po śniadaniu poszłam do szpitala odebrać wyniki mammografii. Pod tekstem, że " nie ma niepokojących zmian" podpisała się moja ulubiona Pani Profesor, co daje mi gwarancję, że faktycznie wszystko jest w porządku.
Potem poszłam na cmentarz, żeby zapalić światełka moim teściom, których nie miałam możliwości poznać, mojej koleżance i koledze. Przy okazji mogłam podziwiać piękne drzewa, które o tej porze roku robią naprawdę imponujące wrażenie. Szczeciński Cmentarz Centralny to nie tylko największa nekropolia w Polsce i jedna z największych na świecie, ale też ciekawy ogród dendrologiczny, a spacer po nim może być naprawdę dużą przyjemnością. Jeśli jeszcze komuś chce się poczytać informacje  o rosnących tam okazach, to taki spacer ma też wartość edukacyjną.
Napisałam "poszłam" , bo rzeczywiście całą trasę przedreptałam ponad 15 tysięcy kroków.
Było mi naprawdę fajnie.
Do domu oczywiście też wróciłam na pieszo. Po takim spacerze nogi powinny odpocząć, żeby już była pełnia szczęścia i wygody. Co najlepiej robi zmęczonym stopom? Oczywiście woda. Kiedy zadzwonił telefon, wiedziałam, że niedokładnie je wytarłam, ale postanowiłam go odebrać. Do przejścia miałam sześć metrów. Poległam na drugim. Dosłownie poległam. Poślizg, upadek i nagle dłoń zmieniła swoje położenie. Kość ramieniowa i nagdarstek ułożyły się w kształt przypominający literę "z".
Bolało. Jak cholera bolało. Zadzwoniłam do wnuczki, żeby przyjechała i pomogła mi się ogarnąć i pojechać gdzieś szukać pomocy. Zadzwoniłam też na 112 żeby zapytać, dokąd pojechać z tą zygzakowatą ręką. Pani dyspozytorka, usłyszawszy całą historię, stwierdziła, że wysyła po mnie karetkę. W try miga, jedną ręką, spakowałam do plecaka wszystko, co może być potrzebne w szpitalu (tak na wszelki wypadek, żeby wnuczka nie musiała jechać po moje klamoty). I wiecie, co jeszcze zrobiłam? Wywiesiłam pranie, żeby nie leżało w pralce nie wiadomo jak długo.
Przyjechali po mnie Trzej Muszkieterowie - Panowie Ratownicy. Usztywnili mi rękę, podali morfinę, bo na większość leków przeciwbólowych jestem uczulona i pojechaliśmy na SORdo szpitala, w którym jest oddział chirurgii ręki. Spędziłam tam siedem godzin, ale jednego złego słowa nie mogę powiedzieć na temat obsługi. Nawet nastawianie ręki nie bolało. Za to zastrzyk przeciwbólowy bolał jak jasne nieszczęście.
Późnym wieczorem dostałam skierowania, zalecenia i wypis, więc mogłam pójść do wnuczki na kolację. Tak się składa, że Młodzi mieszkają bardzo blisko szpitala.
Szłam sobie z tą poskładaną, włożoną w gipsową szynę ręką i naprawdę zachwycałam się ciepłym i cichym wieczorem. Bolało, ale w organizmie pewnie jeszcze hulała morfina (która wcześniej nie zadziałała przeciwbólowo), bo humor miałam świetny. 
Kolacja była pyszna, powrót taksówką  do domu spokojny, Metafen zadziałał jak należy i ból zelżał. Tylko spać jakoś nie mogę. Jest już piąta rano, zaraz świt...
Życzę Wam pięknego dnia bez przygód!🌷
I przepraszam za literówki, bo stukam jednym palcem nn a tablecie i szczerze mówiąc nie chce mi się tych błędów sprawdzać i poprawiać. Przepraszam.🙇