45. Moja duma

 Wnuki to wielka radość dla dziadków. Przeżywamy, kiedy pojawiaja się na świecie, kiedy stawiają pierwsze kroki, kiedy pierwszy raz powiedzą "baba". Cieszymy się, gdy idą do szkoły, zdobywają wykształcenie. Obserwujemy te nasze skarby i jesteśmy z nich dumi. Pamiętam, że kiedy mojej kuzynce urodzili się dwaj pierwsi wnukowie i ona kompletnie straciła dla nich głowę, to żeby jakoś ją otrzeźwić powiedziałam coś  w tym stylu: " Rozumiem, że Marcelek i Igorek są wyjątkowi, ale ustalmy, że to moje wnuki są najmądrzejsze". Liczyłam na jej poczucie humoru i nie zawiodłam się. Śmiałyśmy się same z siebie i z tego, jak bardzo jesteśmy zakręcone na punkcie wnuków.

Tak sobie to wszystko przypominam, bo dziś przyjechała do mnie moja najstarsza wnuczka. Przyjechała swoim własnym samochodem, który kupiła za własne pieniądze. Od drugiej klasy liceum pracowała dorywczo i każdy zarobiony gosz odkładała na prawo jazdy i auto. Egzamin zdała za pierwszym podejściem bez żadnego błędu. Jestem z niej bardzo dumna, bo widzę jak krok po kroku zamienia swoje marzenia na plany, które po prostu realizuje.  A ma trudniej, bo jest osobą niepełnosprawną. 

No i niech mi ktoś powie, że moje wnuki nie są najmadrzejsze!

Młodsza dwójka też jest wspaniała! Ale o nich to przy innej okazji.