Tamten rok zaczął się od złych wieści, których efektem była wielka strata. Odszedł ktoś, kto kochał mnie od chwili, gdy się pojawiłam na świecie. Był dumnym czternastoletnim wujkiem.Czytał mi książki, uczył wojskowych piosenek, co to tangens i cotangens i przekonywał, że w naszym lesie żyją krasnoludki. Pożegnałam go niemal rok temu.
Dziś odeszła jego żona. Już rok temu nie wiedziała kim jestem, częstowała mnie kredkami, i ze zdziwieniem przyjmowała fakt, że jesteśmy rodziną. Nie zauważyła nawet, że z domu zniknął jej mąż. Przytulałam sie do niej, żeby poczuć choć odrobinę tej cudownej, mądrej, elokwentnej, oczytanej Jasi, jaką jeszcze niedawno była. Jasi, która z sukcesami projektowała skomplikowane systemy elektryczne dla banków, sądów, kolei, ale jednocześnie była ciepłą mamą i ciocią, z którą chciało się spędzać czas. Na koniec, kiedy świat skurczył się do podstawowych czynności, została jej uprzejmość. Za wszystko pięknie dziękowała, przepraszała, serdecznie witała te same osoby po kilkakroć. Pozbawiona myślenia i pamięci, zachowała klasę, dobre maniery i szacunek do drugiego człowieka.
Demencja odsłoniła jej najlepsze cechy.
Dziś po południu Ciocia Jasia odeszła. Gdzie jest teraz? Jakim jest bytem? Czy jest tam, gdzie jej mąż? Pochowamy jej ciało, ale ona sama będzie wśród nas. Taka dobra, serdeczną, myślącą o wszystkich, wspierająca. Dużo tu zostawiła i dlatego zawsze będzie wśród nas.
